Grupa: Administrator 
Lokalizacja:: Płonki
Posty: 9 #1624964
Od: 2013-10-12
Ilość edycji Admina: 1 | Żywienie owiec. Przykładowe dawki pokarmowe dla owiec.
OGÓLNE ZASADY ŻYWIENIA OWIEC
Owce mają stosunkowo małe wymagania paszowe, dobrze też wykorzystują pasze mniej przydatne w żywieniu innych gatunków zwierząt, dzięki silnie rozbudowanemu przewodowi pokarmowemu. Mimo to jednak prawidłowe i racjonalne żywienie jest podstawowym warunkiem dobrej zdrowotności i wysokiej produkcyjności owiec.
Żywienie letnie
W lecie najważniejszą rolę w żywieniu owiec odgrywa pastwisko. Przyjmuje się, że na l ha bardzo dobrego pastwiska wystarcza dla 20-25 dorosłych owiec, a słabego — tylko dla 2-5 sztuk. W braku specjalnego pastwiska znajdują one jeszcze dość paszy na pastwisku wypasionym już bydłem. Do wypasu owiec nadają się dobrze przeznaczone do likwidacji lucerniki i koniczyniska, a także ścierniska i pola po zbiorze ziemniaków oraz buraków. Małe stadka owiec wypasa się często na tzw. pastwiskach przygodnych — na skarpach, w rowach przydrożnych, sadach, na zadarnionych podwórzach itp. W okresie późnej jesieni można wypasać je na nadmiernie wybujałych oziminach.
Przez cały sezon pastwiskowy należy podawać owcom słomę na zakładkę, a dla młodzieży siano w celu wyrównania niedoboru suchej masy w dawce oraz zapobieżenia biegunkom. Owce korzystające ze słabego pastwiska powinny być dokarmiane zielonką koszoną, zwłaszcza w okresie przygotowania do stanówki.
Nie należy wypędzać owiec na mokre pastwiska, gdyż grozi to ich zarobaczenie motylicą wątrobową. Szczególną ostrożność należy też zachować przy wypasie na koniczyniskach, lucerniskach i ścierniskach, gdyż łatwo mogą wystąpić wzdęcia, a przy pasieniu na ziemniaczyskach i buraczyskach — biegunki. Zapobiega się temu przez stopniowe przyzwyczajanie owiec do tej paszy oraz podawanie na noc słomy na zakładkę.
Metody żywienia letniego owiec mogą być różne, zależnie od rozmiarów oraz zasobności gospodarstw w pastwiska i zielonki z upraw polowych. W niektórych gospodarstwach, zwłaszcza w górach, owce przebywają przez cały sezon letni na pastwiskach. Technika pasienia owiec uwarunkowana jest przede wszystkim wielkością stada i obszarem pastwiska. W gospodarstwach drobnotowarowych najczęściej stosuje się wypas w ogrodzeniach, zwykle razem z bydłem, lub na uwięzi (palikowanie). Gospodarstwa prowadzące hodowlę wielkostadną stosują przeważnie wypas kwaterowy.
Żywienie zimowe
Zimą w żywieniu owiec można stosować wszystkie odpowiednie dla przeżuwaczy pasze, tj. siano, słomę roślin zbożowych i strączkowych, a także plewy. Dobrymi paszami w tym okresie są też buraki, ziemniaki, wysłodki buraczane suche i mokre, brukiew, rzepa ścierniskowa, a także różnego rodzaju kiszonki. Pasze treściwe należy przeznaczyć przede wszystkim dla zwierząt młodych i tryków rozpłodowych, a dla pozostałych grup owiec stosować je tylko w ograniczonych ilościach. Dążyć należy do pokrywania ich potrzeb pokarmowych głównie paszami objętościowymi suchymi i soczystymi, a zwłaszcza sianem. W celu pokrycia zapotrzebowania na składniki mineralne owce powinny mieć stały dostęp do lizawek umieszczonych w specjalnych korytkach.
W okresie zimowym owce dorosłe karmi się w zasadzie 2 razy na dobę: rano i w południe zadaje się najpierw po połowie dawki pasz treściwych i soczystych, a następnie po 1/3 dawki siana; wieczorem zadaje się resztę siana i słomę na zakładkę. Poić owce należy 2 razy dziennie, najlepiej przed odpasem rannym i po odpasie wieczornym. Zapotrzebowanie dorosłej owcy na wodę wynosi zimą około 2 litrów, a latem — około 5 litrów na dobę.
ŻYWIENIE RÓŻNYCH GRUP OWIEC
Jednym z często popełnianych błędów jest zespołowe żywienie całego stada owiec, gdyż wówczas sztuki słabsze są odpędzane i objadane przez silniejsze. W celu racjonalnego i oszczędnego żywienia należy tworzyć grupy żywieniowe o bardzo zbliżonym zapotrzebowaniu na składniki pokarmowe:
tryki młodsze (do 2 lat) i starsze;
maciorki dorosłe: a) jałowe, b) niskokotne, c) wysokokotne, d) karmiące l jagnię, e) karmiące bliźnięta;
młodzież — maciorki, tryczki i skopki roczne — dzieli się na słabsze i silniejsze;
jagnięta odsądzone — powinny być dzielone na grupy wiekowe, najlepiej w przedziałach 2-tygodniowych.
Układając dawki pokarmowe dla poszczególnych grup owiec, należy kierować się podanym w tabelach “Norm żywienia" ich zapotrzebowaniem na suchą masę i różne składniki pokarmowe.
Żywienie tryków
Tryki stanowią cenny materiał rozpłodowy, dlatego wymagają odpowiedniego żywienia i specjalnej opieki, zwłaszcza w okresie stanówki.
Podstawowymi paszami w żywieniu tryków są owies i siano. W ciągu całego roku samce powinny otrzymywać l kg siana i 0,5 kg owsa. Zimą dawka pokarmowa uzupełniana jest okopowymi (marchew, buraki pastewne), w ilości około 1,5-2,5 kg, oraz słomą podawaną do woli. Latem uzupełnieniem dawki pokarmowej stanowi dobre pastwisko lub zielonki.
Zwykle zawartość białka w dawce pokarmowej uzupełnia się mieszanką treściwą. W tym celu wykorzystuje się pasze gospodarskie (śrutowane ziarno jęczmienia, grochu, bobiku, inne nasiona roślin strączkowych) lub mieszankę przemysłową B bądź C w ilości około 0,25 kg. W okresie stanówki ilość zadawanego siana zwiększa się dwukrotnie.
W żywieniu ekstensywnym — po zakończeniu stanówki do 4 tyg. przed następną stanówką — część siana zastępuje się słomą oraz znacznie zmniejsza się ilość zadawanych pasz treściwych. W okresie pastwiskowym tryki nie powinny przebywać razem z maciorkami, najlepiej jest trzymać je na osobnym okólniku i dożywiać zielonką w ilości 1-2,5 kg na tryka dziennie. Oprócz zielonki podaje się im 0,3-0,8 kg paszy treściwej i 0,5-1,0 kg dobrego siana łąkowego. Trzeba też pamiętać o pojeniu.
Żywienie maciorek
Żywienie maciorek jest uzależnione od ich stanu fizjologicznego i produkcyjności. ŻYWIENIE PRZED STANÓWKĄ I W OKRESIE STANÓWKI. Okres ten przypada przeważnie na miesiące letnie. Co najmniej na 2 tyg. przed stanówką i przez 2 tyg. okresu stanówki trzeba stosować intensywniejsze żywienie w celu poprawienia kondycji maciorek. W tym czasie powinny one korzystać z dobrego pastwiska i koszonych zielonek uzupełnianych sianem podawanym do woli. Dzienna dawka zielonki dla l sztuki wynosi około 2-3 kg. W wypadku braku zielonki można podawać maciorkom skiełkowane ziarno zbóż w ilości około 100 g na sztukę dziennie, zaś w braku siana stosuje się słomę z dodatkiem pasz treściwych, np. śruty z nasion roślin strączkowych. Zimą oprócz siana, słomy i plew podaje się maciorkom kiszonki i okopowe.
Pasze bogate w białko, składniki mineralne i witaminy wpływają korzystnie na intensywność występowania rui i zwiększają możliwość zapłodnienia maciorki.
ŻYWIENIE MACIOREK KOTNYCH. Żywienie w okresie ciąży musi być coraz intensywniejsze, zwłaszcza w 2 ostatnich miesiącach, ma to bowiem duży wpływ na prawidłowy rozwój płodu, a także na powstanie odpowiednich rezerw składników pokarmowych koniecznych na okres karmienia. Latem maciorki powinny korzystać z dobrego pastwiska z dodatkiem koszonej zielonki, słomy i plew z roślin motylkowych bądź słomy zbożowej i siana.
Zimą w żywieniu maciorek wysokokotnych stosuje się dobre siano, słomę, plewy i okopowe, zwłaszcza bogate w karoten (marchew czerwona). Jeżeli siano odznacza się gorszą jakością, potrzebny jest dodatek paszy treściwej. Na 3-4 dni przed spodziewanym wykotem i przez pierwsze 3 dni po wykocie podaje się tylko dobre siano do woli.
ŻYWIENIE MACIOREK KARMIĄCYCH. Wiąże się ono ściśle z przebiegiem laktacji, gdyż wydajność mleczna matki warunkuje prawidłowy wzrost i rozwój jagniąt w pierwszych tygodniach ich życia. Dlatego wskazane jest podawanie maciorkom karmiącym pasz o działaniu mlekopędnym, o dużej zawartości białka, energii, składników mineralnych i witamin. W tym celu latem stosuje się dobre pastwisko, koszone zielonki, zimą okopowe i dobre kiszonki. Siano można stosować nawet do 2 kg dziennie, zaoszczędzając w ten sposób pasze treściwe, które zwykle podaje się pierwiastkom i maciorkom karmiącym bliźnięta.
ŻYWIENIE MACIOREK JAŁOWYCH. W okresie między odsądzeniem jagniąt rozpoczęciem stanówki żywi się maciorki najtańszymi paszami, dbając jednak, żeby oprawiły swą kondycję, którą utraciły w czasie karmienia. W okresie letnim podstawę żywienia stanowi pastwisko i zielonki, uzupełniane do woli słomą. Zimą podaje się i siano, okopowe, kiszonki, plewy oraz słomę.
Tabela 1.
Przykładowe dawki pokarmowe (w kg) dla maciorek o ciężarze 50 kg w różnych okresach
fizjologicznych
Wyszczególnienie
Maciorki jałowe i niskokotne, 1-2 mieś. ciąży
Maciorki wysokokotne, 4 mieś. ciąży
Maciorki karmiące 1 jagnię i dojone,- okres 1-60 dni
Maciorki karmiące 2 jagnięta, okres 1-60 dni
Maciorki młodsze
Zapotrzebowanie:
jednostki owsiane
0.90
1,10
1,55
1,85
białko strawne, g
80
105
195
235
Siano łąkowe, II pokos
przed kwitnieniem
1.0
1,0
1.3
1.5
Słoma owsiana
0,4
0.6
-
-
Buraki pastewne
1.0
1.5
1,0
1,0
Mieszanko Ow-D
-
0,10
0,65
0,85
Dawka zawiera:
jednostki owsiane
0,89
1,11
1.55
1,85
białko strawne, g
84
103
193
233
Maciorki dorosłe
Zapotrzebowanie:
jednostki owsiane
0,80
1,00
1,40
1,70
białko strawne, g
70
90
170
205
Siano łąkowe, II pokos
przed kwitnieniem
0.8
1,0
1.4
1.5
Słoma owsiana
0,6
0,5
-
-
Buraki pastewne
1.0
1,5
1.0
1.5
Mieszanka Ow-D
-
-
0,4
0.6
Dawka zawiera:
jednostki owsiane
0,79
0,99
1,38
1.70
białko strawne, g
71
88
166
204
Tabela 2. Przykłady dawek pokarmowych (w kg) dla maciorek od odsadzenia do wieku 18 mies.
Wyszczególnienie
Wiek w tyg.
Wiek w mies.
15-16
17-18
5-6
9-10
14-16
Zapotrzebowanie: jednostki owsiane
0,95
1.1
1,15-1,25
1.3
1.3
białko strawne, g
115
130
140
130
100-120
Siano z koniczyny czerwonej w kwiecie
0,6
0,6
1,0
0,8
0,8
Słoma owsiana
-
-
-
0.2
0.6
Buraki pastewne
1,0
1.5
2.0
1.5
-
Kiszonka z kukurydzy w dojrzałości
mleczno-woskowej
-
-
-
1.0
2.5
Mieszanka Ow-J
0,5
0,6
0,4
0,4
0.2
Dawka zawiera: jednostki owsiane
0,95
1,10
1,22
1,29
1,29
białko strawne, g
115
130
141
132
118 |
